"Lianna," may nagtawag sa iya nga ngalan kag nakibot gid siya. Si Tristan! Ginbawi niya ang kamot niya nga gina-uyatan ni Arnold kag nagpalapit siya sa bag-o lang nag-abot nga ulitawo. Wala siya kabalo kun ano ang iya buhaton. "Tristan, " ang nahambal lang niya. Nagsunod palapit sa ila si Arnold.
"Tristan, si Arnold. Arnold, si Tristan," pagpakilala niya. Ginkumusta ni Tristan si Arnold kag nag-atubang sa iya.
"Naghapit lang ko para mag congratulate sa imo. Congratulations." hambal ni Tristan,
"Thank you." lamang ang iya nasabat. Wala siya kabalo kun nabati-an ni Tristan ang iya sabat kay naglakat na ini gilayon. Nagtulok siya sa nagapalayo nga ulitawo. Kabug-at sang iya pamatyagan. Gusto niya ini tawgon pabalik apang wala sang tingog na nag-gua sa iya bibig. Nag-igham is Arnold kag nagbalikid siya didto.
"Pwede mabalik lang kita anay sa sulod?" ayu niya sa kay Arnold kag nag-una na siya balik sa dance hall. Kasabad kay Tristan. Masinadyahon na kuntani ang iya gab-i. Kun ngaa abi nagpakita pa ini.
Tristan,
You entered my life once more
and I was caught surprised
Your voice brought back a yesterday
The time you changed my life
Oh I hope the past won't haunt me
I hope the flame did die
Its remnants blown by the wind
No more dreams or longing sigh
For if there'll be more of the yesterdays
I would do him wrong
The light that lit the gloomy days
Who loved me when you'd gone.
No comments:
Post a Comment